داستان رنگ: سبز زمردی

پیگمنت سمی

سبز زمرد به عنوان یک رنگدانه ابتدا توسط شیمیدانان Russ و Sattler در شهر باواریایی Schweinfurt آلمان در سال 1814 تولید شد. از مخلوط کردن و حرارت دادن سرکه مس با سرکه و آرسنیک سفید و سپس آسیاب کردن رسوب در روغن بذر کتان ساخته شد. رنگدانه جدید که در ابتدا به عنوان یک نسخه قوی تر و سریعتر از Scheele’s Green طراحی شده بود، بر خلاف هر سبز مس دیگری درخشندگی داشت. با این حال، هنگامی که با رنگ های حاوی گوگرد مانند زرد کادمیوم، ورمیلیون و اولترامارین مخلوط می شود، تمایل مشابهی به سیاه شدن داشت. بدتر از آن این بود که زمرد سبز به دلیل داشتن آرسنیک بسیار سمی بود. هنگامی که مواد تشکیل دهنده رنگدانه در گزارشی در سال 1822 فاش شد، سمیت آن آشکار شد، اما استفاده گسترده از آن در رنگ ها و رنگ ها ادامه یافت. این احتمالاً به دلیل عوامل متعددی بود: تولید سبز زمردی ارزان و بسیار شیک بود و رنگ سبز برای درست کردن آن دشوار بود. اگرچه تصور کردن آن دشوار است، اما آرسنیک در عصر ویکتوریا به عنوان یک محصول جادویی در نظر گرفته می شد که در بسیاری از چیزها به ویژه رنگ سبز یافت می شد و علیرغم ویژگی های سمی آن به طور انبوه تولید و مورد تحسین جامعه قرار گرفت. این به طور گسترده نه تنها در استودیو هنرمند، بلکه در خانه - از پارچه های رنگ گرفته تا کاغذ دیواری های طرح دار استفاده می شد. هنگامی که خیس می شود، سطوح زمرد سبز بخارات سمی می دهد و بنابراین لباس ها یا اتاق های مرطوب می توانند به تله مرگ تبدیل شوند: بسیاری از مورخان معتقدند که مرگ ناپلئون با محتوای سمی کاغذ دیواری حمام او تسریع شده است.